میز گرد آزاد!

ما ایرانیان هرساله و درهرجای دنیا که باشیم  و درآخرین روزهای اسفند ماه به استقبال بزرگ ترین ومهم ترین عید باستانی خود یعنی عید نوروزمی رویم . مادران خانه تکانی می کنند اسباب واثاثیه ی کهنه را دورمی ریزند. سبزه ی عید می کارند وبرای بچه ها لباس نو می خرند. به روزهای پایانی سال هم که نزدیک می شویم ? مراسم دیگری مانند چهارشنبه سوری وپنج  شنبه ی آخر سال را برگزار می کنیم .

در کتاب های کهن و تاریخی کشورمان آمده است که برای اولین بار یکی از پادشاهان ایرانی  به نام جمشید در هفت هزار سال پیش روز اول فروردین را نوروز (یعنی روز نو) اعلام کرد و از همه ی مردم خواست این روز بزرگ را جشن بگیرند .

از امام صادق (ع) نیز نقل است که : خداوند  در روز اول فروردین کره ی زمین را آفرید و حضرت آدم را خلق کرد ? آفتاب نیز برای اولین باردر این روز به زمین تابید و به آن نور و انرژی داد و به گیاهان هم دستور رویش داد . عید غدیرخم نیز در این روز بوده و ظهور امام زمان (عج) نیز در این روز مبارک خواهد بود .

 با نزدیک شدن به واپسین دقایق سال و لحظه ی آغاز تحویل سال نو همه ی اهل منزل دور سفرهی هفت سین – هفت چیزرا که اول آنها با ((سین)) شروع می شود – می نشینند و دعای  مخصوص تحویل سال نو را می خوانند . با تحویل  شدن سال نو ? افراد خانواده فرا رسیدن این عید بزرگ و باستانی را به یکدیگر تبریک می گویند و به خانه ی همسایگان و افراد بزرگ تر مانند پدر بزرگ ها یا مادر بزرگ ها می روند و آن ها نیز آغاز رویش دوباره زمین و نو شدن سال را تبریک می گویند . بزرگ تر ها نیز برای به یاد ماندن و شیرین تر شدن این روز های بزرگ و کهن به بچه ها ((عیدی)) می دهند و این جشن و سرور را تا سیزدهم نوروز ادامه می دهند .

 در سیزدهمین روز از این عید بزرگ هم به دامان طبیعت می روند و ارزانی نعمت خدا را در رویش دوباره گیاهان و سرسبزی طبیعت گرامی می دارند .

 البته این جشن کهن نیز در بعضی کشورها ی همسایه ایران نیز به همین شکل بر گزار می گردد . بسیاری از شاعران و دانشمندان ایرانی مانند ابوریحان بیرونی و فردوسی و سعدی و... از مهم بودن و کهن بودن این عید بزرگ در دیوان شعرها و کتاب های علمی خود نام برده اند ? لذا وظیفه ی ما به عنوان یک ایرانی حفظ و انجام این مراسم ها می باشد ? تا مبادا این سنت چندین هزار ساله کهن و مبارک به دست فراموشی سپرده شود .

 ساقیا آمدن عید مبارک بادت   *  وان مواعید که کردی نرود از یادت     ( حافظ )